23 Mayıs 2009 Cumartesi

püf!

katılımcı stüdyo ile ilgili bütün yazılanların ardından çatır çatır not verdik. "blirb" [belirmek]: stüdyo hiyerarşisi. müstakbel meslek hiyerarşisinin gölgesi. gerontokratik bir hiyerarşi. bütün toplumal kurumlarlan paylaşılan bir hiyerarşi düzlemi. bir grup insanın dersten bırakılmasında etkili oldum. hakkaten. nasıl yorumlayacağım bu olanları? bir grup insanın notlarını yüksekçe verdimse de yine de not verdim işte. bir BB. ne kadar anlamlı bir işaret idi bir zamanlar. hakedilmiş, uygun birşey. üzerinde anlaşmakta zorlanmadığımız birşey...

şimdi stüdyoya bir ara veriyorum. dönem bitti. sonra, epiyce sonra, mümkünse dönemlik stüdyonun dışında üretme ve öğrenme ve yaşama pratiklerinden sonra, tekrar stüdyoya dönersem, düşünceğim, deneyeceğim, inşanna, başka birşeyler... belki öğrencileri bu not verme sürecine dahil edebiliriz diye düşündüm. yani oturup şunu söylemek: "bakın, biz şu şu kurallar dahilinde işlemekte olan bir enstitüde ve böyle böyle bir dünyada pazarlık halindeyiz. şartlar şunlar. gelin karar verelim. bu dönemlik bu şartlarla nasıl çekişeceğiz. karar en baştan herkese aa verilmesi ya da kimsenin kalmaması olabilir." olabilir. bu basitçe öğrencinin rızasının üretilmesi şeklinde cereyan etmemeli. geçen yıllarda okulda biriki tane hoca-öğrenci forumu gerçekleştirildi. çocukların belli başlı dertleri bizim zamanımızdan beri çok da incelip detaylanmamıştı. her kuşak yaşı geldiğinde haldır huldur benzer sorunlara kafa yorup geçiyor olabilir hala. değişen şeyler de var şüphesiz ama öğrencilerin stüdyoyla ilgili ve hocayla ilgili dertleri çok da değişmemiş. ama hocalar bütün aklıbaşındalıklarını ve retorik kabiliyetlerini ve uzun yıllardır aynı meseleleri konuşuyor olmanın kazandırdığı bir meseleler ve cevaplar repertuvarını kullanarak öğrencileri haberdar edivermişlerdi, bütün önerilerin zayıf yanları, bir takım şikayetlerin nasıl üstesinden gelinemez zorluklar yüzünden giderilemeyeceği vd. ile ilgili olarak... artık ne kadar içinden çıkılmaz sorunlar yüzünden bu noktada olduğumuzu idrak ederek boş boş şikayet etmeyi bırakabilirler!

öğrenciler stüdyonun idaresine, ya da daha iyi bir deyişle güncel koşullarla çekişme/pazarlık tarzının oluşturulmasına daha fazla katılabiliyor olsalardı, en azından yürütücü kadar, o zaman her stüdyo gerçek bir forum olur. hocaların "şeyleşmiş" dertlerinin bu ortadan kaldırılamazlık niteliği belki de basitçe yanlış anlamaydı? belki eskiden devralınan şeyleşmiş prosedürlerin bazılarının hakettiği tek nefes bir "püf"müştür? soru işaretleri. bilemiyoruz. deneyip görmemiz gerekir.

a day came, and we assigned grades; after all those chatter over the participatory studio. “blirb!” appears the studio hierarchy. the shadow of the prospective professional hierarchy. a gerontocratic hierarchy. a ground of hierarchies shared with other social constructs. i was effective, when we decided a series of students to fail. i gave grades. a BB! how meaningful was it, once upon a time... something appropriate, deserved...

now there’s an interval. and if, after at least a year, i return to a studio, i will think of something different. we might incorporate the students into this grade assigning thing. i mean telling this: “guys, we are bargaining with a world currently functioning on these and these principles, in this institution demanding these conditions, so, come let’s make a decision, on how to grading ourselves, just for this current term; and this decision might include no one’s failing or all the grades’ being AA.” this is not meant merely to constructing the consent of the students, as in talking about the hardships of procedures of education and tutorship, but for a sincere attainment of consensus.

if the students could have participated to the administration of the studio more, or better said, to its bargaining through current social conditions, at least to the extent that the assigned “tutor” does, then each studio could have been a genuine forum. perhaps, the “insurmountableness” of the “reified” problems of the tutors were mere misunderstandings? perhaps these reified procedures, that were taken over from the past, deserve a mere: puff!? question marks. we don’t know. we have to try and find out.

Hiç yorum yok: