herkesi yormak pahasına | at the expense of being wearisome

düşünceler geliştirmeye ve savunmaya yönelmek ve keyifli bir hayat süregelmeye yönelmek arasında kolay uzlaştırılamayan bir mod farkı var sanki. o anda işlerin sadece hafif ve eğlenceli tarafını üstlenmeyi ve vurgulamayı seven "muhabbet insanı" hangi espriyi ileri süreceğini düşünmektedir, sağolsun ortamı şenlendirir, hafifletir, lazımdır diye düşünürsün. hatta sadece bu lazımdır herhalde değil mi? eğer bütün hayvanlar kuzu ve bütün kuzular siyah olsa idi bu mümkündü. gecenin alacalandığı anlarda kaçacaktır tadın. o zaman "mutlak muhabbet erbaplığı"nı bu alacalanma anlarına kadar sürdürmek mümkün müdür? yoksa bu mutlak erteleme tutumu insanı ürkek, bencil, derin-bir-iletişime-kapalı, cahil, boş, kafasız, önündeki ot ve ağzındaki melemenin ötesinle uğraşmayan, gecenin alacalandığı anlar için hazırlıksız bir kuzu mu kılacaktır? etrafındakilere anlam veremeden, şaşkın ve ilgisiz, muhabbet aranarak bakınmaya devam etmeyecek midir o?

prensipte böyle olduğunu söylemek hata olurdu. ama bu kuzunun örneklerini görüyoruz. aslında bence de muhabbet ve keyif ön planda olmalıydı, bunu da teslim ediyorum [araştırmacının karnesi çok fena bu aralar]. basit ve içi boş bir denge vaazıyla, bir altın orta vaazıyla sonlandırmak istemiyorum bu el yakan metinciği. salak bir cümle yazayım da o şekilde bitmemiş olsun işte (hı?):

ama uğraştığımız her şey keyifli olamaz ki efendim!? ve bu başlıklar ve işlenme tarzları ortamda keyifli durmadığı halde biz heyecanla peşinden gidiyor olabiliriz bunların. bunun da kendine göre bir keyfi olabilir. (herkesi yormak pahasına!)

there seems to be an irreconcilable difference of mode of being between heading towards developing and defending ideas and being inclined towards leading a joyous life. at that very moment the person of friendly chatter is just thinking about which joke to be uttered, long live the guy of chatter! you make life light and entertaining. we need him/her we think, even we need only him?

but not everything that we're concerned may be entertaining, or am i wrong!? and even though all these subjects and the manner they're being processed are not delightful in social circumstances, still we may be pursuing them, and this may have a peculiar kind of delight in itself (even at the expense of being wearisome!)

or just i am not funny anymore, if ever i was.. i really don't remember. i only want to discuss serious issues. i am not sure that i want one more nice chatter.